Bir Garip Kudüs Macerası - Arzu Haşlak

Nasıl başlasam😇 Öncelikle “burada enerji var”, “hissediyorum” gibi cümlelerle bu gezide tanıştığımı söylesem abartı olmaz. Bu alanlardan acayip derecede uzağım. Gezideki arkadaşlarım belli mekanlarda taşlara dokunup, bana göre transa geçtiklerinde ne olduğunu anlamama halim ise kendime ayrı bir eğlence konusu bile olmuştu. Onlar bütünleşiyor ben ise, hem merak hem de Allah’ım çarpılmam gibi bir korkuyla, çekine çekine taşlara dokunuyordum. Hatta bir fotoğrafım bile var aynen bu hissimi yansıtan😁 Velhasıl bunu neden anlatarak konuya girdim; dilerim aktarabilirim.

Dönüş günü bir kez daha gidelim diyerek erkenden yollara düştük ve Mescid-i Aksa alanına girdik. Kübbetüs Sahra’ya girmek istediğimizde kadınların 8’den sonra girebileceklerini söylediler. Türkiye’den geldiğimizi ve o gün döneceğimizi söyledik. Bir kez daha lütfen dedik. ve izin verdiler, "az durun" bilgisiyle.

Camiye ve hemen ardından da Muallak taşının altındaki alana indik. Biz girdiğimizde 2-3 kişi vardı ve biz girince hemen çıktılar bile denilebilir. Kimse kalmayınca, arkadaşlar taşlara diledikleri gibi dokunmaya, dokunarak dua etmeye başladılar. Malum, öncesinde taşlara dokundukları için“yahudiler dokunarak dua eder” uyarısı almışlardı. (Biraz ötede ağlama duvarı vardı ve o görüntü onlara göre bir sürü yahudi mescide gelmiş gibi bir algı yaratması da normaldi.) Herkes kendine bir yer belirledi ya da mekanı inceleyerek gezindi. Bu arada Burcu, mekan içinde ufak taşlar temin etme peşindeydi. Taş dediğime bakmayın, kayadan dökülen tozlar demek daha doğru.😇 Benim oturduğum alan, biraz raf gibi kesme alanına da olan bir yerdi. Hem çekine çekine taş üzerinde elimi gezdiriyorum (ilk cümlemi hatırlayın😁) hem de Burcu için elime gelen taşları ona iletiyordum. Bu arada elim bir çıkıntıya denk geldi. Yerinden oynayabilecek bir taş.. sağa sola oynatarak çıkar mı diye deniyorum. bir taraftan "alırsam, izinsiz olacak" diyorum, bir taraftan da "sen karşıma çıktın" diyorum. Yeni duyduğum bilgilerle karşı karşıyayım anlayacağınız. Deli bir anlam yüklüyorum.😇 Sonra dedim ki, “Rabbim, bu taşı almamı istiyorsan bana bir işaret gönder ama biliyorsun ben karadenizliyim, lütfen düz bir mesaj olsun , yorumlamayayım hemen anlayayım” dedim. Dedim, cümle bitti ve elektrikler gitti..😁

Elektrikler kesilince, aslında ne kadar büyük bir gürültünün içindeymişiz biz.. Jeneratör, süpürge, insan konuşmaları sesi birden kesildi. Biz de birbirimize susalım dedik. Kapkaranlık bir ortam, binlerce yılın konusu ve duası olan bir taşın altında ama bir uzay boşluğunda hissindeydim ben. Uzayda ve askıda.. ama korku yok. Şükrediyorum, teşekkür ediyorum durmadan. Ve farkediyorum ki, dünyevi bir şey de dileyemiyorum. Uzay boşluğu gibi zihnim de boşlukta. bunu gözlemleyebiliyorum mesela. O an hiç bitmesin.. ama hiç bitmesin. Doyamıyorum derler ya, öyle bir şey.. Duam bitiyor ve elektrikler geri geliyor, tekrar o gürültü ile başbaşa kalıyoruz. ve tabi “ E, o zaman taşı alıyorum” diyorum halime de gülerek, aldığım mesajla! taşı bir hamle ile yerinden çıkartıyorum.😁 Ama nasıl korkuyorum size tarif edemem. Çünkü Muallak taşından bir parça aldım ben. yani öyle sanıyorum😁

Biz mekandan çıkarken, insanlar gelmeye başlıyor. O derece bize ait kalıyor o an. Arada yaşanan başka hikayeleri de var tabi bu maceranın ama kısa tutayım😇 Alana geldiğimizde o taşın, taş değil boşlukları doldurmak için kullanılan harç olduğunu öğreniyorum. Korkumdan bakamamışım bile😃 Ama diyorum seni bırakmayacağım. Uçağa biniyoruz ve kalkışı bekliyoruz, her şey hazır. ve bir anons. "sayın yolcularımız, bizden kaynaklanmayan bir sebeple uçuşumuz bekletiliyor. Lütfen koltuklarınızda kalın ve valizlerinizi kontrol edin." Tahmin edersiniz ki, korku bende artık dağları sardı.😁Meğer, son dakika inen bir yolcu vakasıymış. Taştan artık o kadar korkuyorum ki, bi taraftan hala, "sen istedin diyorum O'na... beni koruyacaksın."🤩 Ülkeme iniş yaptığımızda, hani toprağı öpenler vardır ya; ben aynen öyleydim.🤩 Nasıl korktuysam, 1-2 gün bakamadım taşa ve sonra baktım sevgili, kıymetli taşıma🤩Özetle; O anın bana hediyesi; o kısacık süren sessizlikteki çok kıymetli ve gerçek an; bir de her şeye gereksiz ve gereğinden fazla anlam yüklememem gerek kısmını bana tokat gibi çarpan sevgili betonum.😇Şu an evde, o anlamlı! sazanlığımın nişanesi olarak çerçeve yaptım onu, gülümseyerek bakıyorum. Kendi enerjimde kavruluyorum🤩😁 Bu gezi için ise tabii ki Göktürk Ramu ve Viamaris’e teşekkürleri tekrar ve hep sunuyorum.🤩